Het plan kiest resoluut voor de bestendiging, versterking en beleving van het reeds aanwezige landschap – en de zich daarin ontwikkelende ecologie – als sleutelelementen voor de toekomstige ruimtelijke structuur. 11 maatvaste gebouwclusters vormen een compositie op het terrein. Hun onderlinge plaatsing is ingegeven door de bodem gesteldheid, uitzicht, bezonning, toegankelijkheid, … maar is tevens zo dat het aanwezige landschap versterkt wordt, intenser beleefbaar wordt en in grote mate ‘losgelaten’ kan worden in functie van de biotoopontwikkeling. Tegelijkertijd ontleent elke cluster haar specifieke identiteit door haar ligging in het landschap.

Het bestaande grazig biotoop wordt in ons plan aangevuld met een versteende ruimte tussen en rond de historische mijngebouwen, een hard infrastructuurlandschap dat bestaat uit de benodigde wegenis, en een dynamisch heuvellandschap dat de contouren van het wetenschapspark beschrijft en bestaat uit mijnsteenophoping ten gevolge van de grondwerken op het terrein.

Binnen de gebouwenclusters is een zeer grote vrijheid mogelijk. De ontwerprichtlijnen voor de clusters staan allen ten dienste van de relatie(s) die de clusters met de omliggende landschapsstructuur aangaan. Ze staan in voor de realisatie van een alzijdige gebouwde kwaliteit, en het scherp stellen van de overgang van bebouwd naar onbebouwd in functie van beleving en beheer.