De inplanting op de kruising van de Anna Bochdreef en de Maritiemdreef biedt strategische uitzichten: naar het westen opent zich een panorama op Laken, terwijl het zuiden uitzicht biedt op Park Lane en de Gare Maritime. Deze positie op een kruispunt van stedelijke assen maakt van de toren een markant oriëntatiepunt in een zone waar perspectieven samenkomen en zich ontvouwen.

De gevel is uitgevoerd in donkerrood prefabbeton, een hedendaagse interpretatie van de historische baksteenarchitectuur op de site. De verfijnde detaillering sluit aan bij de rijke materialiteit van Tour & Taxis en versterkt de tactiele kwaliteit van het gebouw.

De volumetrie is helder opgebouwd in drie delen: sokkel, lichaam en kroon. Elk deel reageert op zijn specifieke context — van de nabijheid van het park tot de openheid van het omliggende landschap.

• De sokkel, met een dubbele hoogte, bevat publieke functies. Grote raamopeningen en overdekte hoeken creëren een zachte overgang tussen binnen en buiten. Aan de parkzijde wordt een publiek terras voorzien; aan de zijde van de Place du Quai bevindt zich de hoofdentree tot de appartementen. Deze hoeken functioneren als stedelijke schakels tussen publieke ruimte en het private domein van de woning.
• Het lichaam van de toren omvat de reguliere woonlagen. De gevel is hier opgevat als een structureel raster in prefabbeton dat ritmiek, plastiek en schaduwwerking introduceert. Dit raster bemiddelt tussen interieur en stad, en draagt bij aan de leesbaarheid van het gebouw.
• De kroon vormt het sluitstuk van de compositie en herbergt de penthouses. Hier krijgt de gevel een verticalere expressie, met royale buitenruimtes die panoramische zichten bieden. Deze topgeleding verleent de toren een sculpturale kracht binnen het stedelijk profiel.

De architecturale strategie is sterk verankerd in het streven naar woonkwaliteit. De gevel wordt niet louter als esthetisch element benaderd, maar als een ruimtelijk instrument. Door het volume te serreren, krijgt elke woning meervoudige oriëntaties, natuurlijke lichtinval vanuit verschillende richtingen en visuele relaties met de omgeving. Deze ruimtelijke gelaagdheid wordt niet bereikt via de binnenstructuur, maar via de gebouwschil — de architectuur schrijft als het ware het wonen in in de ruimte.

Park Tower is geen spektakelarchitectuur, noch een herhaling van typologische conventies. Het project stelt zich op als een genuanceerd stedelijk gebaar: tegelijk autonoom en ingebed, sculpturaal en bewoonbaar. Het stelt de vraag hoe architectuur een duurzaam kader kan bieden voor het dagelijkse leven in een veranderende stedelijke context.